Elhamdülillahi ala külli hal;

Bir noktasından tutunuyorum ve mücadeleye devam ediyorum. Düşünsenize, hergün.. İnsanlar hergün yaşamaya devam ediyorlar. Ölmemeye yemin etmişcesine. Ölümü azrailin tuzağı zannedercesine.

Bir koca kainattan bahsediliyor ama benim alakam yok. Dört kişilik aileyi idare edemeyen babalardan, milyonları idare edemeyen yöneticilere.. Herkesde bir kainatın parçası olma güdüsü..  "Nedir yani? Niye böyle ki sanki? " demeyelim diye de, bir hırstır sarıyor yürekleri. Kimseye bir kaçış bırakmamalı hırslarımız, "ya en birinci ben olmalıyım çünkü ya lütfen öyle olsun" tavrımız kapatmalı gölgeleri insanların üstüne. Ben olmadan devlet olmamalı, ama devlet olmasa da ben olurum demeye devam etmeliyiz..

"şemsi hüda zerresiyem" diyen aşıktan, " cevheri lâ-mekan benim kevn ü mekana sığmazam" diyen babayiğide, bir görüş bir perspektif verilmiş çok açık hem de insanlığa. Tam zıddiyetle varlık , yok olmaya esir alınmış. Peki ya bu gördüğüm boşluklar; onları dolduracak var mı bir mana? Bir mana, uyutsun beni başucunda sevdiğimin, uyuştursun beni parmak uçlarımdan ayaklarıma.

ölmek yeniden? mümkün mü bu, bir insan kaç defa sever kaç defa ölür falam filam. Öyle mi? asla. Seven sevdiğine verir canını ölür, oyun biter.

Ölümü de öldürene hamd olsun.